ЗУЙ МІКАЛАЙ МІХАЙЛАВІЧ
У 1942 годзе разам з групай аднавяскоўцаў: Еўдакімава Ф.А., Кожан П.В., Бруйка В.У. і іншымі быў адпраўлены ў Нямеччыну на працу. Яму было 18 гадоў. Да Глыбокага ехалі на падводах, затым пасадзілі на эшалон. Шлях быў цяжкім. У горадзе Ульм размяркоўвалі на месца працы. Мікалая Міхайлавіча накіравалі на працу ў горад Зінген на ваенны завод. Умовы жыцця былі цяжкімі. Жылі ў бараку, працавалі па 12-13 гадзін у суткі. Былі ўсталяваныя вялікія “нормы”. За невыкананне строга каралі, часта білі, кармілі дрэнна: 250 грам хлеба ў суткі, у абед і ўвечары баланда з буракоў. Даводзілася галадаць. Выходзіць на тэрыторыю завода строга забаранялася. Ноччу барак ахоўвалі вартавыя. Мікалай Міхайлавіч адседзеў у турме за тое, што ўдарыў немца, абараняючыся. Ваенны завод знаходзіўся ў 10 кіламетрах ад швейцарскай мяжы. Прапрацаваўшы больш за год на заводзе, удалося ўцячы, перайсці мяжу. Жыхары швейцарскай вёскі паведамілі ў паліцыю аб палонных. На шчасце, мясцовыя ўлады не адправілі назад, у Нямеччыну. Мікалай Міхайлавіч трапіў у лагер, дзе прабыў больш за год. Шлях дадому ляжаў праз Францыю, Італію, Егіпет. 30 сакавіка 1945 года параходам прыбыў у Адэсу. Затым лёс закінуў на Каўказ, працаваў на нафтараспрацоўцы. Толькі ў лістападзе 1946 года вярнуўся дадому, у вёску Вялікае Сяло.”
