НЯГУРКА УЛАДЗІМІР ВІКТАРАВІЧ
Нарадзіўся 14 кастрычніка 1926 года ў в. Грыгараўшчына Шаркаўшчынскага раёна. Сям’я была шматдзетнай. Акрамя яго былі яшчэ дзве сястры Сабіна і Фаіна і два браты Сяргей і Генадзь. Жылі вельмі бедна. Хата, у якой была падлога з зямлі, стаяла пад лесам. Хлявоў не было. Свіней трымалі ў сенцах. Каровы таксама не было і зямлі было вельмі мала.
Перад пачаткам вайны бацька Уладзіміра паехаў зарабляць грошы і дамоў больш не вярнуўся, загінуў.
Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна Уладзіміру Віктаравічу было пятнаццаць год. У 1943 годзе быў загнаны ў Германію. Калі забіралі, было вельмі страшна. У Германіі працаваў на фабрыцы кафлі. Ён сек дровы для печкі, у якой апальваўся кафель на спецыяльнай прыладзе, якая працавала ад электрычнасці. Працавалі многа, а кармілі вельмі дрэнна. На тыдзень выдавалася адна булка хлеба і кожны дзень чай без сахара, таму вельмі хацелася есці.
Аднак, не забаранялася выходзіць за тэрыторыю фабрыкі. Там знаходзіліся жылыя памяшканні. Уладзімір Віктаравіч памятае, як адна сталая немка , якая жыла на другім паверсе, выкідвала яму пакеты з сухімі акрайцамі хлеба.
Не забаранялася, таксама, і пісаць лісты дамоў. З паштовак родных даведваўся, як яны там жывуць, каго са знаёмых забілі немцы.
У 1945 годзе прыйшлі савецкія войскі і вызвалілі вязняў.
Пасля вяртання дамоў жыў у роднай вёсцы. У 1947 годзе ад хваробы памерла маці.
У 1952 годзе сустрэў сваю будучую жонку Тамару Канстанцінаўну. У сям’і з’явілася трое дзетак – два сыны і дачка. Спачатку жылі ў тым жа доміку пад лесам, а ў 1964 годзе пабудаваў новы дом у вёсцы Грыгараўшчына.
Уладзімір Віктаравіч працаваў у родным калгасе (спачатку на будаўніцтве, а затым у жывёлагадоўлі) да самай пенсіі.
