ЛАГУН ЯДЗВІГА ПАЎЛАЎНА
Ядзвіга Паўлаўна расказвае: “Нарадзілася ў 1928 годзе ў Більдзюгах. Тады ў нас была Польшча. Школа была польская начальная. Акончыла я чатыры класы. Як прышлі Саветы, тады пасадзілі мяне ў трэцці клас беларускай школы. Закончыла яшчэ два класы.
Маладосць у мяне была горкая, ваенная. Жыла з бацькамі. Браты пашлі на вайну. І арала, і касіла. Цяжка было. Хлеба часта не было, недастаткі. Жылі мы сярод яўрэяў. Іх было да вайны ў Більдзюгах многа. Была ў іх свая сінагога. Мы і гаварыць маглі па-яўрэйску. Калі іх у вайну вывазілі ў гета, мы плакалі, так іх было шкода. Кругом плач, крык.
Толькі пасля вайны настала маладосць. Але была яна ўсё ж весялейшая, чым цяпер. Хоць не мелі што надзець, хадзілі ў дзеравяшках, але было весела, мірна.
Мужык мой, Лагун Іван, быў на вайне. Пасля вайны даслужваў дзействіцельную. Прыйшоў з арміі ў 1947 годзе. Пажаніліся мы ў 1951 годзе. У 1952 радзілася адна дачка, а ў 1958 – другая. Ён увесь час у калгасе трактарыстам адработаў. Я рабіла на паляводстве, паследніх 18 гадоў – цялятніцай. Перад самой пенсіяй захварэла, інвалід 2 групы. Мужык памёр у 2003 гаду. Ён ветэран вайны. Цяпер жыву адна. Адна дачка жывець у Латвіі, другая – у Валкавыску.”
